Η εκδήλωση του Σαββάτου στις 13/5 είναι αφιερωμένη στα νέα παιδιά της εταιρείας μας.

Τα εκπαιδευόμενα μέλη της ΒΨΕ και μέλη της ομάδας εργασίας Winnicott θα μας παρουσιάσουν πλευρές της εμπειρίας από τη γνωριμία τους με τον μεγάλο ψυχαναλυτή.

"Με τον Winnicott ταξιδέψαμε μέσα απο το θεωρητικό του έργο και εμπνευστήκαμε από την ομορφιά της κλινικής του αφήγησης. Συναντήσαμε έννοιες ανοιχτές στο διάλογο, έννοιες  ανήσυχες μα κυρίως παράδοξες, ζωντανές και παιχνιδιάρικες. Το Doing σε διαρκή συνδιαλλαγή με το Being".

Σας καλούμε για να μοιραστούμε μαζί σας τις εντυπώσεις μας και τις μελλοντικές μας σκέψεις.  

 

Ομιλητές

Βαγγέλης Σεπετής: "Donald Woods Winnicott. ¨Ένας γενναιόδωρος άνθρωπος."

Βαγγέλης Γαλάνης: "Μίσος στην αντιμεταβίβαση, προβλητική ταύτιση και passa tempo..."

Συζήτηση

Βασίλης Σταθάκης: "Μονάχη Έγνοια η Γλώσσα;"

Αλεξάνδρα Κόλκα: “Να βρεθεί κάνεις ή να μη βρεθεί”

 

Παρουσίαση της ομάδας Winnicott

Η Μικρή γνωριμία μας με τον Winnicott ( μικρή γιατί ως γνωστόν το έργο του είναι τεράστιο και δαιδαλώδες ) ήταν πηγή ζωής, σύνδεσης με τους εαυτούς μας και τους άλλους.
Τα νέα παιδιά γράφουν και αυτό για πολλούς λόγους προσωπικά με συγκινεί πολύ. 
Γράφουν σαν και συνεννοημένοι μεταξύ τους. Γράφουν ενώ συνομιλούν με τον Winnicott σε πραγματικό χρόνο. Επηρεασμένοι από τον μεγάλο ψυχαναλυτή γράφουν με την ψυχή τους σε επικοινωνία με την πραγματικότητα με μάτια ορθάνοιχτα. 
Εκφράζουν την ανησυχία τους αποσυντονίζουν τον βηματισμό των όσων ξέρουμε. Βάζουν τρικλοποδιές στη ροή των πραγμάτων, θέτοντας καίρια ζητήματα.

Ζούμε ουσιαστικά και ηθικά τη ζωή της ψυχαναλυτικής μας διαδρομής; 

Εκφράζει καλύτερα την εποχή του όποιος δεν παραχαράσσεται από αυτή αλλά διατηρεί τον ιδιόρρυθμό του μας λέει ο Winnicott με τα δικά μας λόγια. 
Η ψυχαναλυτική σχέση θέλουμε να ξυπνάει την ανησυχία να διεγείρει την ροή, την κίνηση του μέσα/ έξω της εμπειρίας, το κράτημα/αποκοπή, την ένωση /διαχωρισμό.
Τότε ψυχαναλυτικό πλαίσιο μαζί και ο κόσμος διευρύνονται.

Να παίζεις! Το να παίζεις ευνοεί το αμοιβαίο άφημα στο παράλογο στην ανοησία. 
Το παιχνίδι, μας επιτρέπει να ασκούμαστε στην αναμονή, να αφηνόμαστε να εκπλαγούμε να ανακαλύπτουμε μαζί με τον αναλυόμενο τους εαυτούς μας.
Παίζοντας αναστέλλουμε την ερμηνεία για να δώσουμε χώρο στη δημιουργικότητα, για να δώσουμε χρόνο στο να βιωθεί η άμορφη κατάσταση. Εκεί όπου ψευδαίσθηση και  πραγματικότητα είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι.
Ψευδαίσθηση! Μεγάλη κουβέντα!
 Στην εμπειρία του παιχνιδιού γεννιέται και πεθαίνει η ψευδαίσθηση όταν έρχεται σε επαφή με την ματαίωση, την απογοήτευση. 
Είναι μεγαλειώδης ο ισχυρισμός του: 
Αναδημιουργώντας ψευδαισθήσεις έχουμε πρόσβαση στην πραγματικότητα. 
Αυτή η ικανότητα να περνάμε από την ψευδαίσθηση στη ματαίωση, ισοδυναμεί στο να είμαστε ελεύθεροι στο μυαλό μας.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει κατακτήσει τις αναρίθμητες έννοιες του Winnicott.
Τι να πει κανείς για τα μεταβατικά φαινόμενα; ή για τη δημιουργικότητα, δεν αρκούν 2 αράδες.
Τα μεταβατικά αντικείμενα που εναλλάσσονται με τα φετιχιστικά.
Τη διχοτόμηση του ψευδή/ αληθινού εαυτού. 
Την άλλη διχοτόμηση του είναι και του πράττειν.
Για τη μητέρα περιβάλλον, όπου το περιβάλλον είναι μέρος του βρέφους και ταυτόχρονα δεν είναι.
Για την αρκετά καλή μητέρα.
Για την πρωταρχική μητρική ανησυχία: Το πηγαιότερο και γι αυτό αληθινότερο από τα νοήματα και τις ερμηνείες. Αυτό το ιδιαίτερο είδος δεκτικότητας στη μητέρα, όπου εκφράζεται μια κατάσταση υψηλής ευαισθησίας στις ανάγκες του παιδιού και στην εσωτερική του κατάσταση.      
Για την ικανότητα να είναι κάνεις μόνος
Αλλά και για μια άλλη ικανότητα της αναγνώρισης του μίσους του αναλυτή για τον αναλυόμενο.
Για τη χρήση αντικειμένου. 
Για την ηθική διάσταση της ικανότητας για έγνοια.
Έχει ενδιαφέρον να εξερευνήσουμε την απουσία της σεξουαλικότητας, το θηλυκό και το αρσενικό την απουσία του πατέρα.
Για το ότι, εδώ και χρόνια, ήδη από την εποχή του Φρόυντ η ψυχανάλυση ανασαίνει τον αέρα της παραδοξότητας.
Η πραγματικότητα είναι παράδοξη: 
Η εκπλήρωση μιας επιθυμίας μπορεί να φέρει θλίψη, 
η ματαίωση να είναι ζωογόνος, 
το αγαπώ να σκιάζεται από ένα φθονώ, 
το καταστροφικό μπορεί να ακτινοβολεί σαγήνη. 

Υποδεχόμαστε τους νέους!
Στις τραγωδίες του Αισχύλου μεσολαβείται στους ανθρώπους και αναγγέλεται η διαδοχή των παλιών θεών από τους νέους. 
Στο ‘’Εορτή της Ειρήνης’’ του Friedrich Hölderlin 1770-1843 ο ποιητής παρόμοια αναφέρει:
Όπου όμως 
κι ένας Θεός εμφανίζεται
τούτο είναι πράγματι άλλη καθαρότητα.
Με την έλευση ενός άλλου Θεού, μιας άλλης καθαρότητας, ο κόσμος γίνεται ένας άλλος.
Τα νέα παιδιά μιλάνε μια προσωπική γλώσσα πλούσια συναισθηματικά, ευαίσθητη και ταυτόχρονα σκληρή, χτυπάνε στο κόκκαλο με όλοι τους την ειλικρίνεια . Προσφέρουν τον εαυτό τους με επίγνωση αλλά δεν χαρίζονται, ήρθαν για να μοιραστούν και να εξερευνήσουν, διαγράφοντας τη δική τους τροχιά στο ψυχαναλυτικό γίγνεσθαι μέσα από προσωπικές, κλινικές και θεωρητικές εμπειρίες  αυτοαποκάλυψης.

Σόνια Λαζαρίδη